ورزش سمبول صلح و همبستگی است، ورزشکاران سفیران صلح اند، نباید با دید سیاسی نگاه کرد. در روز های گذشته دیدبان حقوق بشر قبل از برگزاری نشست هیئت مدیره کمیته جهانی المپیک ، از آنان خواست که حضور ورزشکاران افغانی زیر اداره امارت اسلامی را از میادین ورزشی تعلیق کند. این درخواست ظاهرا به دلیل ممانعت از ورزش دختران در افغانستان مطرح شده است.
به تعقیب این درخواست، کمیته بین‌المللی المپیک هشدار داده که اگر زنان در افغانستان اجازه ورزش نداشته باشند، تمامی همکاری‌های این نهاد جهانی را با ورزش این کشور متوقف خواهند کرد. این تصامیم در جلسه هیئت مدیره کمیته بین المللی المپیک در لوزان سویس گرفته شده‌است.
امروز با تاسف که مسایل ورزشی و یا هم کار های اجتماعی بیشتر با دید سیاسی دنبال می شود، در حالی که ورزش جدا از سیاست است راه آشتی و همدلی و رساندن پیام محبت و دوستی است ولی امروز تصامیم وجود دارد که نشان میدهد، کشورهایی وجود دارند که در صدد آن اند تا نهاد های بین المللی ورزشی را وا دارند که سیاسی و سلیقه یی عمل کنند.
دخالت بعضی کشورها و حلقه ها در ورزش یک مسئله قابل انکار است، دخالت هایی که بیشتر با اهداف سیاسی دنبال شده است؛ این ادعا را میتوان در تصمیم اخیر هیئت مدیره کمیته بین المللی المپیک بخوبی درک کرد که با تاسف واضح می سازد که ورزش بیشتر از هر چیزی که فکرش را می کنیم سیاسی است.
تنها افغانستان نیست که شکار تصامیم عجولانه می شود. در گذشته و عصر حاضر هم با شمار زیادی از کشورها، در عرصه ورزش برخورد سلیقه یی شده است، حتی با تبعیض مواجه شده اند که نیاز نیست از آنها نام برده شود.
این که دیده بان حقوق بشر مسئله یی را بیان می دارد و هیئت مدیره کمیته جهانی المپیک به آن لبیک می گوید، یک تنبیه عمومی است، در حالی که مسئله ورزش اناث در افغانستان آنچنان یک مسئله بحث برانگیز نبوده که دیگران به آن دامن می زنند.
از دید مردم افغانستان، ورزش عامل پیوند مردم، اقوام و زبان ها است، عامل نزدیکی و تحرکی برای همدیگر پذیری است. از ورزشکاران به عنوان سفیران صلح یادشده است که پیام دوستی و آشتی را را انتقال می دهند. در شرایط امروز که ورزشکاران افغان نیاز به حمایت دارند، نباید کاری شود که ورزش و ورزشکار در افغانستان شکار خواست های سیاسی شوند و استعدادهای ورزشی در این کشور نابود شود.
