سران گروه هفت نشست سالانه شان را در شهر هیروشیما جاپان جائیکه اولین بمب اتومی امریکا را در سینه جا داد با صدور بیانیه یی پایان دادند. این نشست بیشتر از تحولات اروپای شرقی‹ جنگ روسیه واوکراین› متاثر بود٬ با آنهم سران گروه جی -۷ روی پاره از مسایل دیگر جهانی بخصوص آن مسایل که بیشتر نیات ومنافع امریکا را پوشش داده است بحث کردند ودر اخیر هم چون نشست های گذشته بیانیه صادر کردند. در بندهای از این بیانیه در باره افغانستان هم گفته های وجود دارد که با اتهام ها٬توصیه ها وسفارش های به آدرس امارت اسلامی در افغانستان به همراه است که بیشتر بی اساس تکراری اند.
رهبران این هفت کشور جهان در بیانیه پایانی اجلاس شان٬ به تعبیر خود شان وضعیت افغانستان را از لحاظ انسانی و اقتصادی وخیم خوانده اند٬ از ادامه حضور گروه های هراس افگن در افغانستان اظهار نگرانی کرده اند و از امارت اسلامی خواسته اند به تعهدات خود در زمینه مبارزه با تروریزم پابند باشد و اطمینان دهند که خاک افغانستان برای تهدید یا حمله در برابر کشوری دیگری به کار نمیرود٬ گروه های تروریستی در افغانستان تأمین مالی نمیشوند٬ اقدامات تروریستی در اینکشور صورت نمیگیرد وبه گروه های تروریستی پناه و آموزش داده نمیشود.
رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی همچنان خواستار حکومت فراگیر در افغانستان شده و از حکومت سرپرست خواستاربهبود حقوق بشری شدند و تاکید داشته اند که امارت اسلامی باید به ایجاد حکومت فراگیر تمکین کند و برای مشارکت همه افغانان در قدرت، گفتگوی ملی برگزار نماید.
همچنان از امارت اسلامی خواسته شده است که به قطعنامه ۲۶۸۱ سال ۲۰۲۳ میلادی و منشور سازمان ملل متحد از جمله ماده هشت احترام گذاشته و از فعالیت‌های بدون محدودیت سازمان ملل در افغانستان اطمینان حاصل کنند.
اگر به متن ومحتوای این بیانیه موشگافی شود حرف تازه در آن دیده نمیشود٬ به جز از تکرار اتهام های بیمورد و بی اساس٬ فرضیه سازی ها٬ شایعه پراگنی وانحراف اذهان عامه از مسایل اساسی به مسایل حاشیه یی٬ چیزی دیگری در آن سراغ شده نمیتواند در حالی که امارت اسلامی قبلا در باره هر اتهام وضاحت داده است.
سران این گروه به زعم و تعبیر خودشان وضعیت انسانی را در افغانستان را نگران کننده خوانده اند در حالی که در وجود امنیت که امروز در افغانستان وجود دارد وضعیت زندگی در افغانستان بهتر از هر زمان دیگر است ومصونیت فردی وگروهی وجود دارد ومردم در سایه قانون زندگی خود را سپری میکنند و اگر حرف از وخیم شدن وضعیت اقتنصادی مردم است این مشکل زاده راهکار دشمنانه شماری معین از کشور ها است که دارایی های ملی افغانستان منجمد کرده اند٬ کمک های بشری را رنگ وبوسیاسی داده اند٬ نهاد های جهانی را وا داشته اند که پروژه های عمرانی را در افغانستان متوقف کنند تا مردم در تنگنای اقتصادی قرار گیرند و به این ترتییب امارت اسلامی نزد مردم وزن ببازد واعتبار خود را از دست دهد در حالی که امارت اسلامی با راهکار شایسته اقتصادی قادر به مهار این توطیه شده است ونظام موجود توانسته است به سوی خود کفایی اقتصادی پیش رود.
سخن دیگر در نشست پایانی اجلاس گروه ۷ ٬ ادامه حضور گروه های هراس افگن در افغانستان است٬ حرف وادعا که اساس وبنیاد ندارد و در بیانیه سران گروه۷ هیچ سندی و مدرک هم ارائه نشده است٬ تنها برای توجیه حضور امریکا در منطقه و بستر سازی برای فعالیت های بعدی این کشورها٬ اتهامی مبنی بر موجودیت گروه های هراس افگن در افغانستان تکرار شده است که مایه واساس ندارد.
مورد دیگر در بیانیه سران این گروه٬ بحث خطر وتهدید از خاک افغانستان علیه کشور های دیگر است که این گفته ها نیز اتهامی بیش نیست و برای اثبات آن هیچ دلیل ومدرکی پیش نشده است٬ امارت اسلامی بار ها اعلام داشته است که این نظام مسئولیت های خود را در قبال همسایه ها٬ کشور های منطقه وفرا منطقه میداند٬ نیاز ندارد که دیگران در این خصوص توصیه کنند و راه٬ را نشان دهند٬ هیچ گروه هراس افگن در افغانستان حضور ندارد وهیچ گروه از افغانستان تامین مالی نمیشود و آموزش نمی بیند٬ اگر سران گروه ۷ و یا کدام کشوری دیگر در این خصوص حرف دارند مستند ومدلل مطرح کند٬ فرضیه سازی واتکا به اطلاعات ناقص نمیتواند حرف زبینده به رهبران کشور های باشد که شهرتی بلندی در جهان دارند.
تاکید دیگر رهبران گروه٬۷ ایجاد حکومت فراگیر در افغانستان است٬ نمیدانیم تعریف این آقایان از حکومت فراگیر در افغانستان چیست؟ اگر هدف جابجای مهره های سوخته ونمایندگان سفارت خانه در بدنه نظام باشد٬ این دیگر در نظام کنونی افغانستان جا ندارد. سران گروه جی ۷ همچنان بر تطبیق قطعنامه ۲۶۸۱ سال ۲۰۲۳ سازمان ملل تاکید داشته اند که ادامه کار سازمان ملل در افغانستان بدون معدویت مطالبه میکند.
امارت اسلامی همیشه از کار نهاد های بین المللی با توجه به رعایت مسایل شرعی وفرهنگ افغانی حمایت میکند وهیچگونه محدویت را در این خصوص وضع نکرده است. خواست مردم افغانستان از سران گروه جی ۷ این است که حرکت دیکته گونه نداشته باشند٬ واقعیت ها را در افغانستان دنبال کنند ومطابق به آن راهکار تعین کنند٬ حرف بزنند وتصمیم بگیرند٬ اتهام بندی ها وفرضیه سازی ها کاری را به جای نمیکشاند که باید از آن دوری کرد.
حرف دیگر که میتواند مایه شرمساری برای کشور خاص باشد این است که نشست اخیر گروه ۷ در شهر هیروشیمای برگزار شد٬ این شهر یکی از دوشهر های جاپان است که در سال ۱۹۴۵ با بمب های اتومی بر آنها حمله شد و در آن ۲۲۰ هزار نفر جان باختند٬ هیروشیما یک سند زنده از یک جنایت زننده است که بشر هرگز آن را فراموش نمیکند٬ آنانی که عامل این جنایت بودند باید اعتراف به شرمساری شان کنند ودیگر در پی تعرض به انسان های دیگر دور از جغرافیای شان نباشند.
