بررسی‌های سلام‌وطندار نشان می‌دهد که در ماه‌های پسین از تعهد اداره‌های دولتی مبنی بر ارائه‌ی اطلاعات به رسانه‌ها به گونه‌ی جدی کاسته شده؛ قسمی که مرکز اطلاعات و رسانه‌های حکومت که مکان اصلی برگزاری نشست‌های خبری نهادهای حکومتی به منظور ارائه‌ی اطلاعات با رسانه‌ها است،
کمبود آب آشامیدنی در بخش‌هایی از کابل، به یکی از بحران‌های عمیق و نگران‌کننده در این شهر پرجمعیت افغانستان تبدیل شده است. ساکنان شهرک ریگ‌ریشن در غرب کابل می‌گویند که هر روز ساعت‌ها در صف می‌ایستند تا ۲۰ لیتر آب آشامیدنی را از یک شرکت
جمشید ۱۲ ساله همراه با برادر کوچکترش از صبح تا شام در جاده‌های کابل برای تأمین مخارج خانواده شان کار می‌کنند. او تنها تا صنف چهارم درس خوانده و پس از آنکه پدرش در اثر مریضی جان داد، به ناچار مکتب را رها کرد و
در سراسر کشور روی این مدارس تمرکز شده و هر روز مدارس جدیدی ساخته یا افتتاح می شود. حتی مکاتب و دانشگاه ها یا تعطیل می شوند یا تبدیل به مدرسه می شوند. در گذشته این مدارس تمام عمر خود را صرف جمع آوری کمک
در چند دهه اخیر، افغان ها به نقش و شخصیت پاکستان در رابطه با مشکلات خود از زاویه نفرت نگاه می کنند و متاسفانه نمودار بی اعتمادی بین دو طرف روز به روز در حال افزایش است. در مقاله زیر می خواهم به این موضوع
اداره احصائیه طالبان با انتشار گزارش آمارگیری «چند شاخصه» اعلام کرد که ۳۸.۹ درصد زنان افغان زیر ۱۸ سالگی ازدواج کرده‌اند. برپایه این گزارش، هلمند و هرات با ۵۲.۲ درصد، بالاترین میزان ازدواج زیر سن را دارند. گزارش افزوده که در کابل ۲۷.۶ درصد زنان
وقتی جنگی مثل افغانستان چندین دهه طول می کشد و بازیگران در این تحولات تغییر می کنند، محاسبه پاک و ناپاک، خوب و بد بر اساس فلسفه علت و معلول مشکل می شود، زیرا اعمال یک دوران زاییده بدبختی های دوران دیگر است. اگر قانون
کابل به شکل‌های گوناگونی از کودکان قربانی می‌گیرد که یکی آن هم، جیغ‌زدن برای موترهای مسافربری شهری است. کودکان زیادی در شهر کابل برای پیداکردن لقمه‌نانی به خانواده‌ی شان، ناچار اند صبح‌ها جای رفتن به سمت مکتب، به سوی ایست‌گاه‌های شهری حرکت کنند و تا
بر اساس گزارش صندوق جمعیت ملل متحد، اکثریت قریب به اتفاق ساکنان افغانستان را جوانان زیر 25 سال تشکیل که حدود 63.7 درصد از جمعیت کل کشور را شامل می شوند. در طول دهه ها جنگ در افغانستان، جوانان همچنین بیشتر نیروهای امنیتی را تشکیل
براساس معلومات بی بی سی پشتو تعداد استادان دانشگاه های کابل که افغانستان را ترک کرده اند اکنون از 400 نفر فراتر رفته است. در سال آخر حکومت جمهوری، حدود 780 استاد در دانشگاه کابل مشغول به کار بودند، اما پس از تسلط مجدد طالبان
در کنار ارزش‌های دینی و معنوی، منافع ملی شامل حاکمیت/استقلال، حفاظت از سرزمین، امنیت جهانی، تمامیت ارضی، نظم اجتماعی، آسایش اقتصادی، قدرت، احترام به تاریخ و فرهنگ و سایر افتخارات ملی نیز مهم هستند. در مجموع هر اقدامی که به نفع یک یا چند نفر
از زمان تسلط مقامات طالبان بر افغانستان، به دلیل نقض توافقنامه دوحه و سایر تعهدات از سوی همین گروه، این کشور توسط هیچ کشوری از جامعه جهانی از جمله چین و پاکستان به رسمیت شناخته نشده است. بیش از 90 درصد مردم آن زیر خط
